Դեպի Թանգարան

Հե՜յ ինչ լավ օր էր չէ՞ այսօր: Արևոտ, պայծառ: Տունը նստելու օր չէր Դե՜ մեր մեջ ասած քոլեջում նստելու օր էլ չէր 🙂 Դրա համար էլ որոշեցինք այցելել Հովհաննես (Վանիկ) Շարամբեյանի անվան ժողովրդական արվեստի թանգարան: Այն հեռու չի, Աբովյանի Պուրակում: Եթե դու էլ ցանկացար գնալ այնտեղ, ուրեմն չկարդաս շարունակությունը, քանզի պատմելու եմ, թե ինչ կար-չկար այնտեղ, եթե գնալու ես՝ ավելի լավ է գնա և ինքդ քո աչքով կտեսնես ամեն ինչ: Իսկ այ եթե ինչ-ինչ պատճառներով չես կարողանա գնալ, ապա արի ես քեզ համառոտ կներկայացնեմ, թե ի՜նչ լավ թանգարան էր: 

Գնացինք մոտ  12 հոգով, երկու ուսուցիչների հետ: Ա՜յ թե ոչ երանի այն ուսանողներին, ոչ չմիացան մեզ 🙂 Գնացինք երթուղային ավտոբուսով: Ճանապարհը ընկերների հետ միշտ էլ հաճելի և ուրախ է :

Տեսնու՞մ եք այս պապիկին: Հենց նա էլ մեզ համար բացահայտեց ամեն մի իրի նշանակությունը, պատմությունը: Շա՜տ լավ մարդ էր, որ մեզ դիմացավ, քանզի անդադ լսում էր հարցեր. «Իսկ սա՞ ինչ է,» «իսկ էս մեկը» «բա սա» ու բոլորի համբերատարությամբ ու սիրով պատասխանում:
Իսկ հիմա ուզում եմ ցույց տալ ամենահետաքրքիր ու հավես բաները, որ տեսա:

Տեսեք ինչ սիրուն գդալներ են: Սրանք Դեկորատիվ բնույթ են կրել և մարդիկ կախել են իրենց պատերին զուտ, որպես պատերը զարդարող առարկա: Իսկապես, որ գեղեցիկ են, այնպես չէ՞: Ահա ևս մեկ նման օրինակ, բայց այս անգամ ավելի մեծ չափեր ունեն:

Մեծ ասեցի հիշեցի: Մեծը սրանք են, այս կարասները, ինչ սիրուն են չէ՞:

Այքան մեծ են, որ ընկերներից մեկը կատակեց ասելով. «Եկ քեզ մեջը մտցնենք Մար» : Իրականում կտեղավորվեի, չէ՞ որ ես ի տարբերություն կարասների փոքր-մոքր եմ: Տե՛ս.

Իսկ սրանք դեկորատիվ ափսեներ և կուժեր են:

Իսկ հիմա անցնենք իմ ամենասիրելի հատվածին. զարդեր: Օհ Աստված իմ նայում էի ու մտածում այնքա՜ն գեղեցիկ են, որ ժամանակը չի կարողացրել ազդել նրանց շքեղության վրա: Ես դրանք հիմա էլ հաճույքով կկրեի: Հիացեք