Շուտով ամանոր է, ձմեռային արձակուրդներ մի ժամանակաշրջան, որի ընթացքում հասցնում ենք միմյանց մի լա՜վ կարոտել։ Հենց դրա համար էլ, որպես հրաժեշտի օր դեկտեմբերի 25ին քոլեջի մեծ թվով ուսանողներով ուղևորվեցինք դեպի Ծաղկաձոր։ Իսկապես շատ էինք ՝ 2 մեքենայով գնացինք։ Չգիտեմ, թե մյուս մեքենայում ճանապարհն ինչպես է անցել, բայց այ մեզ մոտ։ Ը՜մ նկարագրելու չի դա։ Երգել ենք, պարել, ասել-խոսել ու ծիծաղել։ Բա ուտելը՞ ։/ Է՛լ պեչենի, է՛լ մարինադ, է՛լ մանդարին։ Բայց գիտե՞ք կարևորը որն էր. հաճելի մթնոլորտը ՝ կենսուրախ ու մտերիմ մարդիկ։ Դե մոտ մեկ ու կես ժամվա ճանապարհ էր։ Ծաղկաձորում ձյուն էր, քամի ու ցուրտ։ Բայց դե ո՞վ էր դրան ուշադրություն դարձնում, էրեխեքը ձնագնդիկ էին խաղում, ուրախ-զվարթ շրջում Ծաղկաձորի հրապարակում:
Իսկ հետո մեր` սոված մանուկներիս առաջ իր ջերմ ու հյուրընկալ դռները բացեց «Կարասը»։
Գալստյան Մարիամ 